Margrét Rós

Næsta ferðalag - India, Bhutan, Nepal og Bangladesh

Við Einar ætlum til þessara landa snemma á næsta ári. Á myndina vantar reyndar líka Bangladesh bókina.

Er einhver þarna úti með góð ráð eða skemmtilegar reynslusögur? Við erum mikið til í að heyra allt svoleiðis þessa dagana því nú þurfum við bráðum að fara í það að skipuleggja þetta almennilega.

Fotografiska Museet

Sunnudagar eru uppáhaldsdagarnir mínir hér í Stokkhólmi. Ég reyni yfirleitt að sleppa því að læra á sunnudögum og eftir að ég hætti að vinna um helgar þá nýt ég þess út í ystu æsar að hafa nákvæmlega ekkert að gera nema njóta lífsins. Í dag fór ég á frábæra Crossfit æfingu og fór svo í göngutúr með Önnu vinkonu og við kíktum á Fotografiska Museet. Það eru nokkrar sýningar í gangi á Fotografiska, m.a. ein sem heitir Lady Warhol. Sýningin gengur út á myndir af Andy Warhol þar sem hann situr fyrir í kvenmanns gerfi. Pínu spes en frábærlega skemmtilegt og skrítið.

Önnur af sýningunum heitir Fashion. Þar er hægt að sjá alls konar mismunandi tískumyndir, hún var ótrúlega stór og alveg frábær. Allar helstu drottningarnar voru auðvitað mættar á svæðið og spanna myndirnar yfir 60 ára tímabil. Mjög flott.

Á safninu voru fleiri skemmtilegar sýningar eins og t.d. saga tveggja vina sem ákváðu að byggja stofu undir bryggju á Skáni. Það tók þá sex mánuði og útkoman var frábær. Enn önnur sýningin varpaði ljós á tengsl Andy Warhol og Velvet Underground. Mjög skemmtilegt.

Á kaffihúsi safnsins er frábært útsýni yfir Gamla Stan, Djurgården og SA-hluta City. Yndislegt! Við Anna fengum okkur kaffi og einn konfektmola á þessu einstaklega huggulega kaffihúsi.

Já þetta safn er klárlega komið í topp fimm listann minn yfir söfn í Stokkhólmi, ég mun gera heimsóknir á þetta safn að reglulegum viðburði. Mæli með því ef einhver á leið um Hólminn!

 

ps: Föstu dæmið gengur vel, þrátt fyrir að hafa tekið SVAKALEGAN nammidag í gær (og rauðvín á fös) er ég netto búin að léttast um tvö kg á einni viku. Geri aðrir betur!

Nýjasta nýtt

Þegar maður byrjar í Crossfit fær maður ósjálfrátt meiri áhuga á hollu matarræði. Í Crossfit stöðinni minni, Crossfit Nordic, borða nánast allir Zone eða Paleo. Sem verðandi umhverfisfræðingur ætti ég auðvitað að forðast bæði en gat ekki staðist freistinguna og fór í smá viðtal til eins þjálfarans míns.

 

Núna er ég s.s. að borða samkvæmt þessu. Ég fasta í 14 tíma á dag (kaffi og vatn í lagi) og svo glútein, sykur og aukaefnislaust restina af deginum. Fyrsta máltíðin er í hádeginu og ég þarf að borða allar mínar 2000 hitaeiningar á dag frá kl. 13 til klukkan ca. 21.

Síðan á mánudaginn er ég búin að léttast um 2,2 kg. Ég er bara ekki alveg að kaupa þetta og er að spá í að kaupa ný batterí í viktina inni á baði, svona til að vera alveg viss um að batteríin séu ekki að deyja og þess vegna fari talan minnkandi. Fyrsti dagurinn var ógeðslega erfiður, ég var að deyja úr hungri allan daginn. En svo var það bara búið... eftir það hefur þetta bara verið ekkert mál og í rauninni bara sjúklega skemmtilegt og einfalt. Það er reyndar bottom line-ið, maður þarf minna skipulag og minni tíma í að gera nesti og það er auðvitað frábær kostur. Hinn frábæri kosturinn er að á þeim tveimur æfingum sem ég er búin að fara á síðan hefur mér fundist ég vera miklu hressari og orkumeiri.

Já ég held þessu áfram til jóla, sjáum hvað gerist.

Hur kunde hon

Ég horfði á frábæra heimildarmynd um daginn. Myndir fjallar um sænska konu sem greindist með HIV á níunda áratugnum eftir ástarævintýri í Frakklandi. Lillemor (það heitir konan) var þá 19 ára og fékk greiningu rétt fyrir tvítugs afmælið sitt. Læknarnir sögðu henni að hún ætti eitt ár eftir. Fyrir tilstilli mömmu sinnar ákvað hún að halda áfram að lifa þrátt fyrir dauðadóm læknanna og hélt til náms á Skáni.

Næstum áratug seinna fékk Lillemor vírushamlandi lyf við HIV og stuttu seinna kom í ljós að vírusinn mældist ekki lengur í blóði hennar. Í öll þessi ár hafði hún ekki talað um veikindi sín við neinn og í raun lifað í algjörri afneitun, ekki verið í nánu sambandi við fólk og lifað í hálfgerði einangrun. En eftir að hún fékk að vita að hún væri í raun smitfrí ákvað hún að byrja að lifa lífinu eins og "venjuleg" manneskja. Árið 1999 gifti hún sig og átti svo tvö börn á næstu árum, án þessa að segja frá veikindum sínum. Hún hélt bara áfram að taka lyfin og talaði aldrei um þetta. Á þessum tíma voru foreldrar hennar, sem hún talaði næstum aldrei við, og læknirinn hennar, eina fólkið sem vissi af sjúkdóm hennar.

Sumarið 2004 verður Lillemor alvarlega veik, fær sýkingu í eggjastokkana og þá komast "venjulegu" læknarnir að því að hún er HIV smituð. Þeir verða auðvitað stein hissa að hún sé búin að fæða tvær dætur án þess að láta nokkurn mann vita af ástandi sínu (n.b. það var á sama sjúkrahúsi og hún fékk vírushamlandi lyfin og kom í HIV skoðanir). Þarna áttar Lillemor sig á alvarleika málsins og segir manninum sínum frá þessu. Í nokkra mánuði stóð hann þétt við bakið á henni en ákveður svo í október sama ár að kæra hana til lögreglunnar fyrir tilraun til grófrar líkamsárásar. Í myndinni er svo fylgst með því hvernig Lillemor undirbýr sig fyrir dvöl sína í fangelsinu, en hún fékk 2,5 ár fyrir að þegja yfir sjúkdómnum.

Þessi mynd er alls ekkert tilfinningaklám, hún er bara raunsæ og góð. Hún sýnir vel hvers vegna Lillemor valdi að þegja og í raun hvað hún hélt að sannleikurinn myndi hafa í för með sér (hún mætti auðvitað fáránlegum fordómum á níunda áratugnum). Eftir að hafa horft á þessa mynd þá langaði mig að grýta eggjum í manninn hennar. Þvílíkur hálfviti! En það er auðvitað bara það sem mér finnst (hann tók sko börnin af henni líka. Í dag fær hún að hitta þau í 72 tíma á viku. Það má geta þess að hún smitaði hvorki manninn né börnin). Mig langar líka að spyrja dómarann sem dæmdi eiginmanninum í hag hvað sé í gangi í hausnum á honum og hverslags eiginlega fordóma hann sé að burðast með.

En það sem hugsaði mest um eftir að myndin var búin var tvennt. Í fyrsta lagi eru í Svíþjóð (að mig minnir) 5000 manns með HIV og bara örfáir tala opinberlega um sjúkdóm sinn. Hvar á að draga línuna hér, fyrst að hún fékk fangelsisdóm fyrir sína þögn verður þá ekki að skikka all til að hafa þetta í skráð í skilríkin sín? Ég meina ég gæti reynt að aðstoða slasaða manneskju með HIV... er það þá tilraun til líkams árásar, það að segja mér ekki að manneskjan er með HIV? Hitt sem sló mig var að í fangelsinu var hún beðin um að halda sjúkdómi sínum leyndum fyrir hinum konunum, það væri ekki vel séð að umgangast fólk með HIV. Einmitt... skrítið að hún sagði aldrei neitt.

En ég mæli s.s. með þessari mynd. Hún er á sænsku en fyrir þá sem skilja smá ætti þetta ekki að vera flókið. Myndin er sýnd ókeypis á svtplay  og verður þar til sýnis  þar til 28. des.