Margrét Rós

Indland part 7: Má bjóða þér te?

Síðustu daga höfum við verið í Darjeeling - frekar litlum fjallabæ í Himalayafjöllum. Við komum hingað í þeirri vona að sjá frábært útsýni og upplifa smá öðruvísi Indland. Útsýnið var örugglega frábært, við sáum það bara ekki fyrir skýjum og þoku en þetta var svo sannarlega öðruvísi Indland. Það eina sem gerði okkur ókleift að gleyma því að við vorum í Indlandi var stanslaust bílflaut og geltandi hundar á nóttinni.

Í Darjeeling eru flestir af nepölskum ættum og búddhatrúar. Það eru búddhamusteri út um allt og ég sá ekki einn múslima (heyrðum samt bænaköll á mjög ókristilegum tímum!!). Fólkið talar ekki tungumál sem líkist Hindí heldur miklu frekar kínversku. Fyrir utan fólkið var líka umhverfið allt öðruvísi en allt annað sem við höfum séð í Indlandi, fjöll, tré og kuldi. Auk þess virtist sem að öllum væri mjög annt um að allt liti vel út í kringum húsið sitt - ég held ég hafi aldrei séð annað eins magn af pottaplöntum!

Við vorum aldrei beðin um að kaupa neitt eða skoða þessa eða hina búðina og okkur var bara boðinn taxi á stöðum merktum taxi stall. Ótrúlega góð tilbreyting. Svo voru allir hundarnir loðnir og mega kjút. Allt þetta gerði það að verkum að ég var alveg að elska þessa næstum þrjá daga í Darjeeling. Yndislegt te og endalaust af sætum börnum í Harry Potter skólabúning (vantaði bara kústinn) var heldur ekki að skemma upplifunina. Ég sleppti því þó ekki að versla - næsta árið verður drukkið eðal Darjeeling te á mínu heimili. Viltu grænt eða svart?

Við heimsóttum dýragarðinn sem er bæði með Himalaya dýr og plöntur. Við sáum rauða pöndu, hlébarða, fína fugla, sofandi björn, tígresdýra kisur, úlfa og ég veit ekki hvað. Best af öllu var samt snjóhlébarðinn sem við sáum. Ótrúlega fallegt dýr með þennan líka fína (og því miður allt of vinsæla) feld og ljósblá augu. Þessi dýragarður er sá eini í heiminum sem hefur tekist að rækta snjóhlébarða - bravó fyrir þeim.

Við skoðuðum líka Himalaya Mountain Institute (HMI) þar sem er lítið safn um Everest og fólkið sem hefur komist þangað. Sérstakur fókus er á fyrstu ferðinni en annar garpurinn, Tenzing Norgay, var einmitt frá Darjeeling. Ég hef alltaf haldið því fram að fólk sem virkilega langar að klýfa svona há fjöll bara getur ekki verið með öllum mjalla. Á safninu komst ég að því að ég hef alltaf haft rétt fyrir mér. Gallarnir sem fólkið var í fyrir nokkrum áratugum myndu ekki halda mér á lífi yfir nótt á Íslandi um vetur hvað þá þarna on top of the world!

Við fórum svo líka í göngu. Hún átti að vera létt og fín með viðkomu hinumegin við Nepölsku landamærin. Útsýnið átti að vera geggjað og líkurnar á að sjá fullt af dýrum úr dýragarðinum í sínu náttúrulega umhverfi nokkuð góðar. En við vorum ekki beint heppin með veður. Eftir svona hálftíma göngu í blindaþoku byrjaði að rigna eins og hellt væri úr fötu. Ég hef aldrei verið úti í svona mikilli rigningu nema þegar ég var að bíða eftir að komast inn í Herjólf í fyrra. Eftir einn og hálfan tíma í viðbót, gegnblauta skó og buxur sem hægt var að vinda ákváðum við að snúa við. Áður en við gerðum það fengum við okkur samt te hjá nepölskum hjónum sem selja te og annað fínt heima hjá sér, í bambuskofanum sínum með moldargólfi. Okkur var boðið sæti á litlum kollum við eldinn inni í stofu hjá þeim. Konan færði okkur svo ódýrasta tebolla ferðarinnar en hann var ó svo ljúffengur í kuldanum. Við hlýjuðum okkur aðeins við eldinn og hálf hlupum til baka. Þegar við vorum komin upp á hótel vorum við svo marga tíma að koma hita í kroppinn þrátt fyrir sjóðheita sturtu, kakódrykkju og teppi. Ég fann fyrir tánum á mér ca 5 tímum eftir að við komum heim (n.b. ég var í ca 2900 metra hæð og fór svo beint heim í hlýjuna. Fólk sem er í margar vikur í 8000 metra hæð er ekki í lagi.).

Í morgun reyndum við svo einu sinni enn við útsýnið og fórum upp að Tiger Hill sem er svona útsýnistindur í Darjeeling og vonuðumst til að sjá eitthvað annað en bara þoku þegar sólin kæmi upp. En þokan lét sér ekki segjast og við sáum ekkert nema króknandi túrista. Við fengum samt ágætis útsýni (ekki upp í næstu fjöll en allavega yfir bæinn og niður í dalina) þegar við vorum að keyra örmjóu og hlykkjóttu vegina á leið á flugvöllinn.

En þrátt fyrir að við höfum ekki náð að sjá hið magnaða útsýni Darjeeling þá var þetta einn af hápunktum ferðarinnar. Ég er 100% á að ég muni koma þarna aftur einn daginn. Ég held að hótelið okkar eigi stóran part í því - það var svo mega krúttlegt. Hótelið er rekið af tíbetskum hjónum og var mælt með því bæði í Lonely Planet og Rough Guide. Þetta var svona bjálka kofi á þremur hæðum efst í halla (stiginn upp var svaðalegur) og var herbergið okkar efst uppi og með svaka fínu þoku útsýni. Fólkið sem vinnur á hótelinu var mega krúttlegt og það var meira að segja heimilishundur sem vildi láta klappa sér. Á kvöldin fékk maður svo sjóðheitan hitapoka til að hlýja sér og á morgnana er boðið upp á te upp í rúm ef maður vill, svona til að safna kjarki til að koma sér undan sænginni. Já til Darjeeling kem ég örugglega aftur!

Næst á dagsrá er það Calcutta í tæpan sólarhring áður en leiðir skiljast hjá okkur Einari tímabundið. Indverska ferðasagan heldur áfram í næstu viku hjá mér.

Skrifað í háloftunum, á leið frá Darjeeling til Calcutta þann 29. mars klukkan 13:00.

Nú er hægt að commenta á blogg með facebook prófílnum. Mikið er þetta typepad sniðugt!

Indland part 6: Varanasi

Í dag er dagur númer 38. Það eru bara rúmar tvær vikur eftir af þessari frábæru ferð.

Við erum núna stödd í Varanasi. Mig hefur lengi langað að koma hingað, þessi borg var mín uppáhalds borg í Indlandi úr fjarlægð. Mér hefur alltaf fundist það heillandi að fólk baði sig virkilega í ánni vegna þess að hún er heilög og að fólk komi hingað til að deyja því það fái fyrirgefningu syndanna ef það deyr hér.

Eftir þrjá daga í borginni er ég algjörleg á því að þetta er staður sem er ómissandi í hverri Indlandsheimsókn. Það er lang mesta umferðargeðveikin hérna og miðað við hversu margir búa hérna held ég að þetta sé án efa skítugasta borgin. En á sama tíma er hún líka elst og heilögust að mati hindúa.

Umferðin hérna er ótrúleg. Ég hélt að bíl/mótorhjóla flautið væri pirrandi í Udaipur, Jaipur eða Delhi en hér nær þetta nýjum hæðum. Ég er nokkuð viss um að meðal Indverji er með svona 50% heyrn en hér getur það max verið 25%. Þau flauta STANSLAUST. Og fáránlega hátt. Hér er þetta bara svona halló-ég-er-að-koma-ekki-vera-fyrir eða halló-ég-er-að-beygja-fyrir-þetta-horn-ef-einhver-er-hinumegin-hægðu-þá-á-þér nema í staðinn fyrir orðin kemur bíp-bíp-bíp-bípppp-bípppp. Ég viðurkenni alveg að þetta er ekki eitthvað sem ég á eftir að sakna við Indland. Þessi hávaði út á götu gerir s.s. það að verkum að Indverjar heyra ekki neitt og þar af leiðandi tala þeir rugl hátt, eru með símann sinn á loud og bara almennt kunna ekki að hafa ekki læti. Svo segja þeir líka ha endalaust og ég nokkuð viss um að það sé ekki vegna þess að þeir skilji ekki enskuna mína.

Við lentum í því um daginn í næturlest að nokkrir Indverjar komu inn í okkar vagn klukkan þrjú um nótt. Við hin sem vorum kominn inn í okkar "herbergi" vorum öll stein sofnuð en þeir bara kjöftuðu sín á milli eins og þeir væru staddir á dansgólfi á skemmtistað. Og svo hringdi síminn (auðvitað á loud) og þeir virkilega öskra í símann... eins og þeir þurfi að berjast fyrir þvi að hljóðið komist alla leið. Ég sagði þeim að shut up og þeir hlýddu sem betur fer.

Allavega... hér í Varanasi er líka skítugt. Ég held að það sé aðallega vegna þess að hér er svo mikið um þröngar götur í gömlu borginni að það er erfitt að halda þeim fínum. Borgin er auðvitað ævaforn (3200 ára) og pílagrímsferðir hingað eru fáránlega vinsælar. Reyndar er minni loftmengun hérna en á mörgum öðrum stöðum - ég held að það sé vegna þess að um þröngu göturnar komast engir bílar heldur bara hjól og mótorhjól.

Mér finnst líka hundarnir á götunum hér sérstaklega veiklulegir og bara illa haldnir af sníkjudýrum og vannæringu. Mín kenning er að Ganga sé ástæðan fyrir ástandi hundanna - þeir baða sig upp úr henni og drekka upp úr henni.
En það er ekki nóg með að hundarnir séu illa haldnir, það er mjög mikið af veiku og gömlu fólki hérna sem kemur til að deyja og hljóta náð fyrir Shiva. Það er auðvitað ekkert betra en að vera brenndur á báli og öskunni dreyft í heilagt fljót... eller?

En á sama tíma er þessi borg örugglega mest heillandi borg Indlands. Ég er búin að fara í tvær siglingar um ánna, bæði við sólarupprás og um kvöld. Byggingarnar við ánna eru flestar ótrúlega fallegar, það er fólk að biðja, baða sig eða stunda yoga (í gær var fólk í hláturyoga klukkan 6 um morgun, ég sprakk úr hlátri líka) í flestum Ghat (þrepin niður að vatninu - alls yfir 80) - það að sigla um ánna er ógleymanlegt, friðsælt og fallegt. Vatnið í ánni er reyndar viðbjóðslega skítugt (Einar stakk hendinni ofaní og var ælandi eins og múkki 16 tímum seinna) og það er svolítið rusl þarna en það er bara ekkert mál að líta fram hjá því.

Það er líka gaman að tala við fólkið hérna. Það er allt svo upptekið að karma og öllum sínum 3600 guðum. Það er frekar nett að fá fyrirlestur frá túr guida að maður eigi að lifa í mómentinu og vakna á hverjum morgni og trúa að því að þessi dagur verði snilldin ein.

Við erum líka búin að ganga fram hjá líkbrennslugathinu og þá sá ég í fyrsta skipti lík. Og það brann! Mjög furðulegt að sjá þetta up close og finna lyktina (ég veit að það er ógeð en lyktin er bara eins og grilllyktin á reykvísku sumarkvöldi). Merkilegt, skrýtið og ógleymanlegt.

Við erum líka búin að borða eina bestu máltíð ferðarinnar hér í Varanasi, á Gateway hótelinu. Mmmm non veg thali. Nafnið hljómar kannski ekki spennandi en þetta er svona stór silfurlitaður diskur (held að þessi í fyrradag hafi actually verið silfur) með nokkrum litlum réttum, nan og eftirrét. Algjört lostæti.

En í gær varð Einar veikur og er búin að liggja uppi á hótelherbergi síðan. Ég var orðin nokkuð viss um að maginn hans væri úr stáli en Ganga náði að sigra (ok ég er ekki svo viss um að þetta sé Ganga að kenna en það para pínu gaman að segja I told you so, ég varaði hann nefninlega við að þetta væri ekki gáfulegt). Ég var því solo túristi á bátsferðinni minni í kvöld. Komst að því að það er klárlega 100x skemmtilegra að vera í góðum félagsskap.

Næst á dagsrká er Darjeling sem er í 2100 metra hæð (svipað og efsti tindurinn á skíðasvæðinu í Mégeve þar sem ég renndi mér árið 2008 - skrítið að fólk búi þar). Hitastigið þar er aðeins annað en hérna, 17° lægra á daginn og fer undir frostmark á næturnar. Það verður huggulegt að skipta um umhverfi - komast í tært fjallaloftið og þurfa ekki að hafa loftkælinguna á fullu á kvöldin. En fyrst er það morgun yoga í fyrramálið og smá tan session á sundlaugarbakkanum á hótelinu.

Skrifað á Surya hótelinu í Varanasi klukkan 22:38.

Indland part 5: Delhi, Amritsar og Agra. Ég ELSKA Indland!!!

Síðan síðast erum við Einar klárlega búin að vera hörkuduglegir túristar.

Um leið og ég útskrifaðist þá fórum við í smá sight seeing um Delhi. Skoðuðum gömlu borgina, borðuðum sjúkasta kebab í heimi, stærstu mosku Indlands, Humayun grafhýsið (sem er geggjað) og enduðum svo daginn á vestrænu kólestróli. Reyndar var hamborgarinn á TGI Friday's sögulega vondur og ég mun aldrei fara aftur þangað. Eplakaka á Hard Rock bjargaði deginum.

Frá Delhi fórum við til Amritsar í Punjab héraði. Punjab er allt örðuvísi en Rajastan aðallega vegna þess að þar eru fáir hindúar, flestir þar eru Síkar og eru því með fáránlega svala túrbana í öllum mögulegum litum og sítt og fabjúlös skegg. Bæði Lonely Planet og Rough guide vöruðu við að Amritsar væri glötuð og skítug og ógeðsleg borg og ef ekki væri fyrir Gullna hofið og landamærin við Pakistan myndi enginn túristi leggja þetta á sig. Ég gæti ekki verið meira ósammála. Ég elskaði Amritsar! Kannski hafði það áhrif að ég var ný kominn af spítala og allt var bara yfirhöfuð dásamlegt m.a. þessi kærasti sem ég fæ að ferðast út um allan heiminn með en ég varð allavega aftur ástfangin af bæði landi og þjóð.

Daginn sem við komum fórum við að landamærunum og horfðum á athöfn þar sem landamæraverðir gera sig af fíflum á sama tíma og þúsundir manns hvetja þá áfram eins og ef um fótboltalið væri að ræða. Þessi athöfn fer fram á hverjum degi og þetta var svo fáránlega fyndið. Klárlega eitthvað sem maður sér ekki á hverjum degi (eða ever again ef út í það er farið). Ég dó úr hlátri reglulega.

Um kvöldið fórum við svo í steiktasta hindúa hof sem ég hef komið í (þau eru orðin nokkur). Þetta var sambland af diskóteki, völundarhúsi og svona spegla sal í tívolí. Við gáfum þeim smá pening og fengum þá að labba um völundarhúsið þar sem að maður þarf að skríða, vaða viðbjóðslega skítugt vatn, borða indverskt nammi og ég veit ekki hvað. Í þessum göngum eru svo hindúa guðir og vættir á fimm metra fresti. Nú er ég ekki trúuð sjálf en hindúismi bara hlýtur að vera steiktasta trú sem er til. Ég meina þeir trúa á bláa ullandi fíla, konur með hundrað hendur (sem er augljóslega nýkomnar úr sílíkoni), apaguði, guði sem berjast á drekum og eru með eld í munninum og allt lítur þetta út eins og teiknimyndafígúrur. Mér finnst þetta svona eins og ef Evrópa hefði lesið Grimms ævintýrin og bara ákveðið að þetta væri pottþétt skrifað af einhverjum alvitrum og hefði gerst í alvöru og allar sögupersónurnar væru guðir. Maður gæti svo valið sér hvaða sögupersóna er sinn uppáhalds guð. 

En Gullna Hofið. Gullna Hofið var æðislegt! Þetta er s.s. helgasta hof síka. Opið öllum alla daga ársins og þeir eru með eldhús sem gefur öllum sem vilja ókeypis mat. Sextíu til áttatíu þúsund manns borða þarna á dag. Já á dag!Við afþökkuðum pent enda höfðum við ekki tíma til að bjóða okkur fram við að skera lauk eða eitthvað álíka. Gullna hofið er líka án ef hreinasti staður sem við höfum komið á á Indlandi. Það eru sjálfboðaliðar úti um allt að þrífa allan daginn. Við vorum svo hrifin að við fórum þangað 3x, við sólarupprás, sólarlag og um miðjan dag.

Við lentum líka á snilldar rickshaw hjólamanni sem var fáránlega skemmtilegur - fyndið hvað svoleiðis hlutir geta gert upplifun manns af borg yndislega. Við borðuðum líka yndislegan mat og þessir tveir dagar voru bara fulkomnir frá A-Ö.

Þaðan fórum við með næturlest til Agra. Hér er stærsta túrista attraction í Indlandi, Taj Mahal sem og Agra Fort. Taj Mahal er magnað. Við sáum það fyrst við sólarlag en í morgun vorum við mætt á svæðið klukkan sex (hálftíma fyrir opnun) og nutum þess að horfa á sólina koma upp inni á Taj svæðinu. Taj er alveg jafn fallegt eins og á öllum póstkortunum, það er bara enn betra að vera þar. Við náðum meira að segja fínni mynd af okkur á Díönu prinsessu bekknum.

Í gær héldum við svo upp á afmæli okkar (eins og við gerum í hverjum mánuði), fórum í fínni gallan og borðuðum yndislegan mat á fimm stjörnu hóteli hér í borg. Jafn dýrt og fabrikkan. Hressandi.

Á morgun er svo Holi festival. En það er hátíðin þar sem allir barða sig í litum. Við hlökkum mikið til og vonum að Indverjarnir verði ekki feimnir við að dæla á túristana. Seinnipartinn ætlum við svo að kæla okkur á sundlaugarbakkanum og ná okkur hugsanlega í smá far en ef við værum ekki með myndavél til að sanna að við erum í Indlandi myndi engin trúa því að við værum búin að vera fimm vikur á ferðalagi. Sænski vetrarfölvinn er ekki einu sinni farinn.

Nú er ég búin að lofsyngja Indland í hverju einasta bloggi svo ætli ég bloggi ekki næstu um það sem er pirrandi og erfitt við Indland.

 

Skrifað á netkaffihúsi í Agra þann 19. mars klukkan 18:45.

Indland part 4: Safari og matareitrun

Í dag er mánudagur og ég er búin að vera veik í viku. Einhversstaðar á milli Jaipur og Ranthambore náði ég mér í þessa líka fínu matareitrun og endaði með því að vera lögð inn eftir fimm ógeðisdaga og tvo mismunandi lyfjakokteila. Sem betur fer vorum við í Delhi þegar ég var lögð inn og ég endaði á þessum líka svaka fína spítala þar sem ég er búin að fá tip topp þjónustu og sónarmyndir af matareitrunar maga og blóðprufur og ég veit ekki hvað.

En ég er s.s. orðin frísk og komin á nýjan lyfjakokteil næstu daga svo ég falli alveg örugglega ekki aftur í sama farið. Ég sit núna á sjúkrarúminu mínu og bíð eftir að vera útskrifuð á meðan besti kærasti í heimi er að borga reikninginn (hann er búin að standa sig yndislega og t.a.m. búin að láta sig hafa harðan gervileðursófa sem rúm síðustu tvær nætur). Mig klígjar reyndar hrikalega við indverskum mat (og þakka fyrir allan vestræna skyndibitann hér í Delhi) ennþá eftir þessi veikindi en ég lít allavega rosa vel út í bikiní!

-----------

Síðustu vikuna áður en ég varð veik heimsóttum við þrjár borgir og fórum í tvö safari.

Við fórum frá Jodpur til Jaisalmer sérstaklega í þeim tilgangi að ríða á kameldýrum í Thar eyðimörkinni og sofa undir stjörnubjörtum himni.

Ég komst að því að svona kamel safari er ekki alveg minn tebolli. Þetta var í fyrsta lagi ógeðslega óþægilegt (lesist sársaukafullt) og svo er landslag í eyðimörk semí leiðinlegt til lengdar. Sandur er heldur ekki þægilegt rúm. En stjörnubjarti himininn var yndislegur og það var að sjálfsögðu mjög gaman að prófa þetta once in a lifetime dæmi (með áherslu á once).

Þetta var samt pínu eins og þjóðhátíð í Eyjum. Þrátt fyrir að það sé rigning og maður þurfi næstum að slást til að komast inn í Herjólf eftir marga klukkutíma í röð þá verður minningin æði um leið og maður er kominn heim og búinn að fara í sturtu.

Frá Jaisalmer héldum við til Jaipur (ekki örvænta þó svo að nöfnin á borgunum séu ruglingsleg... við ruglumst sjálf en getum loksins skilið túrista á Íslandi sem kvarta yfir því að allir bæir heiti það sama). Jaipur er partur af "Gullna þríhyrningnum" þ.e.a.s. ein af helstu túristaborgum Indlands. Fyrsta daginn okkar í borginni vorum við bara í einhverju stússi að senda dót sem við höfðum keypt á mörkuðum í Jaisalmer. Við eigum s.s. núna antik glugga og höldur og hanka í miklu úrvali. Og því ákváðum við seinni daginn að ráða okkur rickshaw gaur sem keyrði með okkur um alla borg til að sjá svona það helsta. Hann var æði! Þvílíkt skemmtilegur og fyndinn og forvitinn um okkur. Við skoðuðum fáránlega flottan garð með nokkura alda gömlum stjörnuspeki búnaði, sáum enn eitt virkið á fáránelga flottum stað í miðri fjallshlíð, keyrðum í gegnum gömlu borgina og borðuðum rugl góðan indverskan mat. Hann fór með mig til konu sem gerði svaka fínt henna, leyfði bæði Einari og mér að keyra kaggann sinn og fór með okkur í textíl versksmiðju þar sem ég keypti fjögur ullarsjöl og silki sem verður hugsanlega notað í brúðarkjólinn. Talandi um a days work!!

Næsta stopp var Ranthambore þjóðgarðurinn þar sem við vonuðumst til að sjá tígrisdýr. Við gistum á Tiger safari resort (resort þýðir augljóslega eitthvað annað á Indlandi en alls staðar annarsstaðar) og fórum þaðan í tvö safari. Fyrri ferðin var alveg mögnuð. Við sáum engin tígrisdýr en við sáum fersk spor í sandinum og fullt, fullt, fullt af fallegri náttúru og yndislegum dýrum. Við sáum t.d. antilópur og vá hvað þær eru allt öðruvísi en ég hélt. Þær eru massífar.... nánast eins og feitir hestar og ég get bara ekki séð fyrir mér að þær geti hlaupið undan tígrisdýri. En það var samt slatti af þeim þarna svo augljóslega geta þær það.

Seinna safaríið var á öðrum stað í þjóðgarðinum þar sem var nákvæmlega ekkert annað að sjá en þurr gróður og þurrir vegir. Við sáum líka ný spor þar og heyrðum apa kalla viðvörunarköll rétt hjá okkur en sáum ekki neitt. Ég komst eiginlega að þeirri niðurstöðu að það væru engin tigrísdýr þarna. Leiðsögumennirnir færu bara með svona spor maker þarna á morgnana svo að fólk kæmi aftur... smá svona til að minnka vonbrigðin. Daginn eftir hitti ég svo túrista sem höfðu séð æðislegt tígrisdýr í sínu safaríi þann morguninn. Þau eru s.s. þarna - við vorum bara óheppin.

Þennan morgun byrjuðu svo veikindin. Ég hringdi strax á lækni (af gamalkunni reynslu) þegar við vorum komin til Pushkar sem var næsta stopp og lá allan tíman þar í rúmminu. Einar sagði mér að þessi borg hefði ekki verið neitt sérstök og ég trúi því auðvitað - enda sá ég ekkert af borginni sjálf. Næst tók við viðbjóðslega erfið lestarferð til Delhi og síðan við komum hingað tókst mér að taka hálfan dag í að skoða National Museum og Nýju Delhi áður en ég gat ekki meir og fór upp á spítalann.

Í dag er planið svo að leigja okkur bílstjóra og fá hann til að keyra okkur um helstu staðina í borginni og fara á T.G.I Fridays að borða kvöldmat (Thank goodnes it's Friday hahaha). Á morgun tökum við svo lest til Agra. Jibbý ég get ekki beðið eftir að verða aftur glaður og virkur túristi!!!

Skrifað á Sanjeevan Medical Research Centre í Delhi þann 14. mars klukkan 13:00.