Margrét Rós

Indland part 9: Kafanir og fullkomnar strendur

Við sitjum á flugvellinum í Zürich og bíðum eftir síðasta fluginu okkar heim til Stokkhólms sem fer eftir nokkra klukkutíma. Við erum núna búin að vera 25 og hálfan tíma á ferðinni, búin með fjögur flug og slatta af vondum mat.

Síðan við fórum frá Kolkata í lok síðustu viku erum við búin að vera á sannkallaðri paradísareyju - Havelock eyju, einni af Andaman eyjunum. Þetta eru ótrúlega afskektar eyjur (1000 km frá meginlandi Indlands) og ótrúlega lítill túrismi, sérstaklega í ljósi þess að þarna eru gordjöss strendur og frábært að kafa.
Við ákváðum eftir nokkrar vikur á Indlandi að fara til Andaman og breyttum upprunalega ferðaplaninu frá því að enda ferðina á Goa yfir í Andaman eyjar. Aðal ástæðan var sú að á Andaman er hægt að kafa við frábær skilyrði og svo heillaði líka að vera svona afskekkt en ekki í hringiðu túrismans á Indlandi.

Við mættum í steikjandi hitann og 80% rakann seinnipartinn og pöntuðum strax í tvær kafanir daginn eftir. Ég var smá stressuð (eins og alltaf fyrir fyrstu köfun) og var eiginlega bara hætt við þarna um morguninn. Fannst Kindle, strönd og chill bara hljóma sem gott plan fyrir næstu sex daga. En um leið og við vorum komin út á bát og í gallan þá mundi ég hvað þetta var gaman. Þessar fyrstu tvær kafanir voru mjög góðar þó svo að skyggnið hafi reyndar verið frekar slappt vegna þess að það hafði rignt svo mikið um nóttina.

Þennan daginn tókst okkur því miður að brenna svakalega. Sérstaklega Einar (sem endaði á að fá blöðrur á axlirnar og er núna að flagna.. namm!) og því var næstu tveimur sólarhringum varið á svölunum á bungalowinu okkar, í göngutúr um svæðið og annað rólegheitarchill (n.b. á eyjunum fæst ekki áfengi (áfengislögin í einhverri endurskoðun), við sáum ekkert sjónvarp og eina netkaffið var með svo hægt net að ég hef bara aldrei vitað annað eins).

Næsta köfun var svo næturköfun og það er eitt það magnaðasta sem ég hef upplifað og án efa eftirminnilegasta köfunin mín hingað til. Dýrin eru allt öðruvísi á næturnar, helmingurinn er sofandi en á sama tíma eru aðrir fiskar vakandi sem að maður tekur ekki eftir á daginn. Svo er nokkuð magnað að þurfa að lýsa á allt með luktinni sinni til að sjá. Það gerir líka það að verkum að maður er miklu einbeittari í að horfa á einn stað í einu, á daginn getur þetta orðið pínu yfirþyrmandi og maður tekur ekki eftir nema broti af því sem er í gangi fyrir framan mann.

Þegar kominn var tími til að snúa til baka syntum við öll að línunni úr bátnum og slökktum ljósin okkar. Það er bara ekki nokkur leið að lýsa því hversu mikið myrkur er á fimm metra dýpi um kvöld þegar öll ljós eru slökkt. Ef myrkur væri með skala frá einum og upp í tíu þá var þetta klárlega tíu. En þá gerðist svolítið merkilegt. Plöntusvifið sem er þarna úti um allt bregst við snertingu með því að lýsa í myrkri. Svo að í hvert skipti sem við hreyfðum hendur eða fætur þá lýsti umhverfið upp... þetta var svo magnað að mig langaði bara aldrei upp úr!

Næstu fjórar kafanir voru allar partur af advanced open water kúrsinum sem við tókum. Þessi kúrs gerir það að verkum að við megum fara dýpra (niður á 30 metra dýpi í staðinn fyrir 18 eins og áður) en á milli 20 og 30 metra undir sjávarmáli er oft mest að sjá. Mest líf og meiri líkur á að rekast t.d. á hákarla eða aðra mjög stóra fiska. Við sáum því miður enga hákarla en það skipti engu máli því í þessum köfunum sáum við svo ótrúlega margt annað fallegt og skemmtilegt. Það er alveg ótrúlegt hvað fiskarnir eru óhræddir við mann og hvað þetta er allt saman fallegt og litríkt. Kórallarnir þarna við Andaman eyjur eru risa stórir og í öllum mögulegum litum þó svo að fjólublár virðist vera uppáhalds litur flestra þarna niðri.

Ég er algjörlega komin með bakteríuna, það er alveg ljóst. Ég væri þess vegna til í bara köfunardót í afmælisgjöf í næsta mánuði... þetta er alveg frábært sport. Við sáum fullt af krökkum á námskeiðum með foreldrum sínum og við kynntumst líka pari sem var í silfurbrúðkaupsferðinni sinni og ákvað að fara í fyrstu köfunarferðina sína af því tilefni. Þetta er svo sannarlega fyrir alla og ef ég get þetta sem var skíthrædd við sjóinn og allt sem í honum bjó þá geta þetta allir. Eini gallinn er sjóriðan sem ég þjáðist af þegar í land var komið. En hún veltur auðvitað á hvernig bát maður er á úti á sjó.

Eftir sjö kafanir og nýja "gráðu" í köfun var komið að síðasta deginum okkar og þá var planið að reyna að kafa með celeb fílnum Rajan. Rajan er 60 ára gamall fíll sem er búinn að búa á Andaman síðan hann var ungi. Fyrst vann hann sem vinnufíll en núna er hann bara almennt celeb sem að klikkaðir túristar borga fyrir að fá að synda með. Þennan dag sem við áttum að fara með honum í sjóinn var mikið brim og aumingja Rajan var ekki alveg að meika öldurnar. Við fengum samt að fara aðeins með honum út í en hann vildi alltaf fara upp úr um leið og hann fór út í hæstu öldurnar og því varð þessi upplifun ekki alveg eins og við vonuðumst eftir í upphafi en við fengum nú samt að fara út í sjó með fíl, klappa honum og gefa honum banana í verðlaun fyrir að vera svona mikil dúlla.

-------

En nú er þessari ferð okkar í Indlandi lokið. Átta frábærar vikur eru að baki - vá það er búið að vera svo gaman. En ég er búin að læra það af minni stuttu reynslu að það tekur nokkrar vikur, jafnvel mánuði að læra almennilega að meta svona ferðalög. Það tekur bara heilann ákveðinn tíma að "melta" þetta allt og smátt og smátt myndar maður einhvernveginn heilstæða mynd af þessu öllu saman. Ég mun því örugglega blogga meira um ferðina þegar heim er komið og ég á örugglega líka eftir að blogga smá um umhverfismálin þarna og eitthvað fleira. Snilldin við svona löng ferðalög til framandi landa er án efa að maður er ennþá að upplifa í margar vikur eftir að maður kemur heim.

Skrifað á Burger King á flugvelli í Zürick klukkan 9:00 þann 15. apríl 2011.

Indland part 8: Heimsborgarinn ég!

Síðan ég bloggaði síðast er ég búin að vera bæði í Dubai og Amsterdam. Ástæðan fyrir þessum sveig var helgarferð til Amsterdam ásamt góðum hóp kvenna sem var skipulagður fyrir mörgun mánuðum. Á leið þangað kom ég við í Dubai.

Í Dubai komst ég að nokkrum hlutum:
* Emirates er SNILLDAR flugfélag. Ég gat ekkert sofið á leiðinni til Amsterdam (gisti á hóteli eina nótt í Dubai svo ég náði að vinna upp smá svefn þar) sökum spennings yfir frábærum bíómyndum og eðal mat. Ég er ekki að grínast - ég var eins og krakki í sínu fyrsta flugi.
* Dubai er örugglega hreinasta borg í heimi. Það er auðvitað einhver loftmengun en maður getur án efa borðað af gólfinu á flugvellinum. Skemmtileg tilbreyting frá Indlandi.
* Það kom mér á óvart hvað það er mikið af útivinnandi konum. Ég fékk t.d. konu leibubílstjóra frá flugvellinum og það voru konur að afgreiða í öllum búðum.
* Mall of Dubai er svo stórt að það er ekki séns að útskýra það fyrir fólki sem ekki hefur verið þar. Fyrst fylltist ég gleði yfir vesturlönskum munaði (góður hamborgari með nautakjöti, gott kaffi, alvöru apótek sem selur t.d. rakvélablöð og bómull) en eftir fjóra tíma og nokkra poka ver ég komin heilan hring í menningarsjokkinu og var farin að sakna Indlands og komin með samviskubit yfir tveimur nýjum camper skóm... afhverju gaf ég ekki peninginn í hjálparstarf í staðinn??
*Aðeins til að útskýra stærðin á mollinu ætla ég að nefna dæmi. Ég var þarna inni í fjóra tíma - borðaði, fór í dýragarð, verslaði.. svona dót sem að maður gerir í molli í Dubai. Allan tímann var ég að reyna að finna Starbucks sem er með 3 staði inni í mollinu. Ég fann það ekki fyrr en ég var búin að gefast upp og var á leiðinni út. Þrír risastórir Starbucks staðir hurfu í þessu risavaxna dæmi.
* Í mollinu fór ég að sjálfsögðu í dýragarðinn, skoðaði stærsta fiskabúr í heimi (sem er svo stórt að ég taldi a.m.k. 20 hákarla), stærsta innanhússfoss í heimi, stærsta gosbrunn í heimi... you name it! Allt er stærst og merkilegast í Dubai (allavega samkvæmt Guinness).
* Burj Dubai er hæðsti turn í heimi. Ég var ekki að höndla að horfa upp turninn svo ég hætti strax við að fara upp eins og upprunalega planið var. Ég horfði bara á gosbrunninn fyrir framan (sem fer einhverja tugi metra upp í loftið) og það var alveg nóg fyrir mig.
* Mér leið pínu eins og heimilislausri konu í allri dýrðinni. Eða sko... ég átti ekki Lamborghini og var ekki með Louis Vuitton tösku svo ég var auðvitað eins og meðal stéttleysingi í Mumbai á Dubai standard.

Eftir 15 klukkutíma í þessu skrítna landi lagði ég af stað til Amsterdam. Helgin þar var alveg frábær. Það var yndislegt að drekka vatn úr krananum, falla inn í hópinn og borða salat í öll mál. Ég hafði líka engar áhyggjur af því að maturinn minn væri ekki fulleldaður og kveið því ekki að fara á almenningsklósett. Þetta var mín fyrsta heimsókn til Amsterdam og mér fannst borgin æðisleg. Sjarmerandi, falleg og kósý. Gæti alveg hugsað mér að búa þarna einhverntíma. Á þessum fjórum dögum fór ég á Anna Frank safnið, í bátsferð um síkin, sá Mary Poppins á Hollensku, skoðaði Kaukenhof - yndislegan túlípanagarð og borðaði frábæran mat.

Á sunnudagskvöldinu tók svo "heimferð" til Kolkata við. Aftur gat ég ekki stillt mig um bíómyndaáhorf á leiðinni til Dubai en i seinna fluginu tókst mér sem betur fer að sofa smá (ég horfði s.s. á eftirfarandi bíómyndir í boði Emirates: The Next Three Days, Never Let Me Go, The Fighter, All Good Things, Fireflies in the Garden. Ég held ég sé jafnvel að gleyma einni mynd! En ég mæli með þeim öllum - eðal myndir allt saman.

Ég lenti svo á mánudagsmorgni í Kolkata. Ég get ekki sagt að það hafi glatt mig mikið. Að "skreppa til Evrópu" er ekki góð hugmynd undir lok Indlandsferðar. Mér fannst allt skítugt og ógeðslegt þegar ég kom. Bílstjórarnir á flugvellinum reyndu að svindla á mér, vegabréfaeftirlitsgaurinn kom með túrista indverja spurningar (í 1000sta skiptið) og það var ógeðslega heitt. Fyrir utan þetta var ég án Einars og það var ekki að bæta stemmninguna. Ég ákvað að viðurkenna fyrir sjálfri mér að ég væri pínu þreytt á Indlandi en að á sama tíma væri svefnrugl, jetlag og tímamismunur örugglega að bæta gráu ofan á svart. Ég ákvað því að leggja mig bara og bíða eftir að Einar kæmi "heim" frá Bangladesh. Um leið og hann bankaði á hurðina breyttist allt og ég varð örugglega svona 30% betri, eftir nokkra tíma með Einari og 8 tíma nætursvefn var ég svo allt önnur í gærmorgun. Til í að túristast um Kolkata og njóta þessara tveggja síðustu daga í borg hér í Indlandi.

Í gær og í dag erum við svo búin að skoða Victoria Memorial, Howrah brúnna, blómamarkaðinn, kaupa strandkjól á mig og sundbuxur á Einar, rölta um helstu göturnar, skoða India Museum og borða vestrænan skyndibita í síðasta skipti og versla bækur um græn málefni í nýju uppáhalds bókabúðinni minni. Þessi borg er skítug, rök, heit, mismunum ríkra og fátækra er mjög mikil og hér er umferðin á öðru kaliberi en annars staðar á Indlandi. Við fengum líka rottu undir hurðina og inn á herbergið okkar í morgun. Hún var samt óttalega lítil (enda þarf hún að vera það til að komast undir hurðina) en ég öskraði samt úr mér lungun. Greyið rottan hoppaði 3x hæð sína af hræðslu við öskrið í mér. Eftir að Einar hetja sýndi karlmennskutaktana hljóp hún út sömu leið og hún kom. En þrátt fyrir þetta er þessi borg falleg og sjarmerandi. Það er allt í gróðri og mannlífið er meira en í flestum öðrum borgun sem við höfum komið til hér á Indlandi. Borgarstæðið sjálft er án efa það fallegasta af stóru borgum Indlands - því fylgir reyndar þessi raki sem gerir húsnæðiseigendum erfitt að halda fallegum byggingum heilum. En ég er hrifin af þessari borg og ef ekki væri fyrir gráðurnar 36 og 55% rakann væri hún top 3 á Indlandi hjá mér.

Á morgun eru það Andamaneyjar þar sem planið er að sóla sig, kafa með fíl, borða fisk og njóta síðustu vikunnar á indverskri grundu. Ótrúlegt að það sé bara rétt rúm vika eftir af þessari dásamlegu ferð.

Indland part 7: Má bjóða þér te?

Síðustu daga höfum við verið í Darjeeling - frekar litlum fjallabæ í Himalayafjöllum. Við komum hingað í þeirri vona að sjá frábært útsýni og upplifa smá öðruvísi Indland. Útsýnið var örugglega frábært, við sáum það bara ekki fyrir skýjum og þoku en þetta var svo sannarlega öðruvísi Indland. Það eina sem gerði okkur ókleift að gleyma því að við vorum í Indlandi var stanslaust bílflaut og geltandi hundar á nóttinni.

Í Darjeeling eru flestir af nepölskum ættum og búddhatrúar. Það eru búddhamusteri út um allt og ég sá ekki einn múslima (heyrðum samt bænaköll á mjög ókristilegum tímum!!). Fólkið talar ekki tungumál sem líkist Hindí heldur miklu frekar kínversku. Fyrir utan fólkið var líka umhverfið allt öðruvísi en allt annað sem við höfum séð í Indlandi, fjöll, tré og kuldi. Auk þess virtist sem að öllum væri mjög annt um að allt liti vel út í kringum húsið sitt - ég held ég hafi aldrei séð annað eins magn af pottaplöntum!

Við vorum aldrei beðin um að kaupa neitt eða skoða þessa eða hina búðina og okkur var bara boðinn taxi á stöðum merktum taxi stall. Ótrúlega góð tilbreyting. Svo voru allir hundarnir loðnir og mega kjút. Allt þetta gerði það að verkum að ég var alveg að elska þessa næstum þrjá daga í Darjeeling. Yndislegt te og endalaust af sætum börnum í Harry Potter skólabúning (vantaði bara kústinn) var heldur ekki að skemma upplifunina. Ég sleppti því þó ekki að versla - næsta árið verður drukkið eðal Darjeeling te á mínu heimili. Viltu grænt eða svart?

Við heimsóttum dýragarðinn sem er bæði með Himalaya dýr og plöntur. Við sáum rauða pöndu, hlébarða, fína fugla, sofandi björn, tígresdýra kisur, úlfa og ég veit ekki hvað. Best af öllu var samt snjóhlébarðinn sem við sáum. Ótrúlega fallegt dýr með þennan líka fína (og því miður allt of vinsæla) feld og ljósblá augu. Þessi dýragarður er sá eini í heiminum sem hefur tekist að rækta snjóhlébarða - bravó fyrir þeim.

Við skoðuðum líka Himalaya Mountain Institute (HMI) þar sem er lítið safn um Everest og fólkið sem hefur komist þangað. Sérstakur fókus er á fyrstu ferðinni en annar garpurinn, Tenzing Norgay, var einmitt frá Darjeeling. Ég hef alltaf haldið því fram að fólk sem virkilega langar að klýfa svona há fjöll bara getur ekki verið með öllum mjalla. Á safninu komst ég að því að ég hef alltaf haft rétt fyrir mér. Gallarnir sem fólkið var í fyrir nokkrum áratugum myndu ekki halda mér á lífi yfir nótt á Íslandi um vetur hvað þá þarna on top of the world!

Við fórum svo líka í göngu. Hún átti að vera létt og fín með viðkomu hinumegin við Nepölsku landamærin. Útsýnið átti að vera geggjað og líkurnar á að sjá fullt af dýrum úr dýragarðinum í sínu náttúrulega umhverfi nokkuð góðar. En við vorum ekki beint heppin með veður. Eftir svona hálftíma göngu í blindaþoku byrjaði að rigna eins og hellt væri úr fötu. Ég hef aldrei verið úti í svona mikilli rigningu nema þegar ég var að bíða eftir að komast inn í Herjólf í fyrra. Eftir einn og hálfan tíma í viðbót, gegnblauta skó og buxur sem hægt var að vinda ákváðum við að snúa við. Áður en við gerðum það fengum við okkur samt te hjá nepölskum hjónum sem selja te og annað fínt heima hjá sér, í bambuskofanum sínum með moldargólfi. Okkur var boðið sæti á litlum kollum við eldinn inni í stofu hjá þeim. Konan færði okkur svo ódýrasta tebolla ferðarinnar en hann var ó svo ljúffengur í kuldanum. Við hlýjuðum okkur aðeins við eldinn og hálf hlupum til baka. Þegar við vorum komin upp á hótel vorum við svo marga tíma að koma hita í kroppinn þrátt fyrir sjóðheita sturtu, kakódrykkju og teppi. Ég fann fyrir tánum á mér ca 5 tímum eftir að við komum heim (n.b. ég var í ca 2900 metra hæð og fór svo beint heim í hlýjuna. Fólk sem er í margar vikur í 8000 metra hæð er ekki í lagi.).

Í morgun reyndum við svo einu sinni enn við útsýnið og fórum upp að Tiger Hill sem er svona útsýnistindur í Darjeeling og vonuðumst til að sjá eitthvað annað en bara þoku þegar sólin kæmi upp. En þokan lét sér ekki segjast og við sáum ekkert nema króknandi túrista. Við fengum samt ágætis útsýni (ekki upp í næstu fjöll en allavega yfir bæinn og niður í dalina) þegar við vorum að keyra örmjóu og hlykkjóttu vegina á leið á flugvöllinn.

En þrátt fyrir að við höfum ekki náð að sjá hið magnaða útsýni Darjeeling þá var þetta einn af hápunktum ferðarinnar. Ég er 100% á að ég muni koma þarna aftur einn daginn. Ég held að hótelið okkar eigi stóran part í því - það var svo mega krúttlegt. Hótelið er rekið af tíbetskum hjónum og var mælt með því bæði í Lonely Planet og Rough Guide. Þetta var svona bjálka kofi á þremur hæðum efst í halla (stiginn upp var svaðalegur) og var herbergið okkar efst uppi og með svaka fínu þoku útsýni. Fólkið sem vinnur á hótelinu var mega krúttlegt og það var meira að segja heimilishundur sem vildi láta klappa sér. Á kvöldin fékk maður svo sjóðheitan hitapoka til að hlýja sér og á morgnana er boðið upp á te upp í rúm ef maður vill, svona til að safna kjarki til að koma sér undan sænginni. Já til Darjeeling kem ég örugglega aftur!

Næst á dagsrá er það Calcutta í tæpan sólarhring áður en leiðir skiljast hjá okkur Einari tímabundið. Indverska ferðasagan heldur áfram í næstu viku hjá mér.

Skrifað í háloftunum, á leið frá Darjeeling til Calcutta þann 29. mars klukkan 13:00.

Indland part 6: Varanasi

Í dag er dagur númer 38. Það eru bara rúmar tvær vikur eftir af þessari frábæru ferð.

Við erum núna stödd í Varanasi. Mig hefur lengi langað að koma hingað, þessi borg var mín uppáhalds borg í Indlandi úr fjarlægð. Mér hefur alltaf fundist það heillandi að fólk baði sig virkilega í ánni vegna þess að hún er heilög og að fólk komi hingað til að deyja því það fái fyrirgefningu syndanna ef það deyr hér.

Eftir þrjá daga í borginni er ég algjörleg á því að þetta er staður sem er ómissandi í hverri Indlandsheimsókn. Það er lang mesta umferðargeðveikin hérna og miðað við hversu margir búa hérna held ég að þetta sé án efa skítugasta borgin. En á sama tíma er hún líka elst og heilögust að mati hindúa.

Umferðin hérna er ótrúleg. Ég hélt að bíl/mótorhjóla flautið væri pirrandi í Udaipur, Jaipur eða Delhi en hér nær þetta nýjum hæðum. Ég er nokkuð viss um að meðal Indverji er með svona 50% heyrn en hér getur það max verið 25%. Þau flauta STANSLAUST. Og fáránlega hátt. Hér er þetta bara svona halló-ég-er-að-koma-ekki-vera-fyrir eða halló-ég-er-að-beygja-fyrir-þetta-horn-ef-einhver-er-hinumegin-hægðu-þá-á-þér nema í staðinn fyrir orðin kemur bíp-bíp-bíp-bípppp-bípppp. Ég viðurkenni alveg að þetta er ekki eitthvað sem ég á eftir að sakna við Indland. Þessi hávaði út á götu gerir s.s. það að verkum að Indverjar heyra ekki neitt og þar af leiðandi tala þeir rugl hátt, eru með símann sinn á loud og bara almennt kunna ekki að hafa ekki læti. Svo segja þeir líka ha endalaust og ég nokkuð viss um að það sé ekki vegna þess að þeir skilji ekki enskuna mína.

Við lentum í því um daginn í næturlest að nokkrir Indverjar komu inn í okkar vagn klukkan þrjú um nótt. Við hin sem vorum kominn inn í okkar "herbergi" vorum öll stein sofnuð en þeir bara kjöftuðu sín á milli eins og þeir væru staddir á dansgólfi á skemmtistað. Og svo hringdi síminn (auðvitað á loud) og þeir virkilega öskra í símann... eins og þeir þurfi að berjast fyrir þvi að hljóðið komist alla leið. Ég sagði þeim að shut up og þeir hlýddu sem betur fer.

Allavega... hér í Varanasi er líka skítugt. Ég held að það sé aðallega vegna þess að hér er svo mikið um þröngar götur í gömlu borginni að það er erfitt að halda þeim fínum. Borgin er auðvitað ævaforn (3200 ára) og pílagrímsferðir hingað eru fáránlega vinsælar. Reyndar er minni loftmengun hérna en á mörgum öðrum stöðum - ég held að það sé vegna þess að um þröngu göturnar komast engir bílar heldur bara hjól og mótorhjól.

Mér finnst líka hundarnir á götunum hér sérstaklega veiklulegir og bara illa haldnir af sníkjudýrum og vannæringu. Mín kenning er að Ganga sé ástæðan fyrir ástandi hundanna - þeir baða sig upp úr henni og drekka upp úr henni.
En það er ekki nóg með að hundarnir séu illa haldnir, það er mjög mikið af veiku og gömlu fólki hérna sem kemur til að deyja og hljóta náð fyrir Shiva. Það er auðvitað ekkert betra en að vera brenndur á báli og öskunni dreyft í heilagt fljót... eller?

En á sama tíma er þessi borg örugglega mest heillandi borg Indlands. Ég er búin að fara í tvær siglingar um ánna, bæði við sólarupprás og um kvöld. Byggingarnar við ánna eru flestar ótrúlega fallegar, það er fólk að biðja, baða sig eða stunda yoga (í gær var fólk í hláturyoga klukkan 6 um morgun, ég sprakk úr hlátri líka) í flestum Ghat (þrepin niður að vatninu - alls yfir 80) - það að sigla um ánna er ógleymanlegt, friðsælt og fallegt. Vatnið í ánni er reyndar viðbjóðslega skítugt (Einar stakk hendinni ofaní og var ælandi eins og múkki 16 tímum seinna) og það er svolítið rusl þarna en það er bara ekkert mál að líta fram hjá því.

Það er líka gaman að tala við fólkið hérna. Það er allt svo upptekið að karma og öllum sínum 3600 guðum. Það er frekar nett að fá fyrirlestur frá túr guida að maður eigi að lifa í mómentinu og vakna á hverjum morgni og trúa að því að þessi dagur verði snilldin ein.

Við erum líka búin að ganga fram hjá líkbrennslugathinu og þá sá ég í fyrsta skipti lík. Og það brann! Mjög furðulegt að sjá þetta up close og finna lyktina (ég veit að það er ógeð en lyktin er bara eins og grilllyktin á reykvísku sumarkvöldi). Merkilegt, skrýtið og ógleymanlegt.

Við erum líka búin að borða eina bestu máltíð ferðarinnar hér í Varanasi, á Gateway hótelinu. Mmmm non veg thali. Nafnið hljómar kannski ekki spennandi en þetta er svona stór silfurlitaður diskur (held að þessi í fyrradag hafi actually verið silfur) með nokkrum litlum réttum, nan og eftirrét. Algjört lostæti.

En í gær varð Einar veikur og er búin að liggja uppi á hótelherbergi síðan. Ég var orðin nokkuð viss um að maginn hans væri úr stáli en Ganga náði að sigra (ok ég er ekki svo viss um að þetta sé Ganga að kenna en það para pínu gaman að segja I told you so, ég varaði hann nefninlega við að þetta væri ekki gáfulegt). Ég var því solo túristi á bátsferðinni minni í kvöld. Komst að því að það er klárlega 100x skemmtilegra að vera í góðum félagsskap.

Næst á dagsrká er Darjeling sem er í 2100 metra hæð (svipað og efsti tindurinn á skíðasvæðinu í Mégeve þar sem ég renndi mér árið 2008 - skrítið að fólk búi þar). Hitastigið þar er aðeins annað en hérna, 17° lægra á daginn og fer undir frostmark á næturnar. Það verður huggulegt að skipta um umhverfi - komast í tært fjallaloftið og þurfa ekki að hafa loftkælinguna á fullu á kvöldin. En fyrst er það morgun yoga í fyrramálið og smá tan session á sundlaugarbakkanum á hótelinu.

Skrifað á Surya hótelinu í Varanasi klukkan 22:38.

Indland part 5: Delhi, Amritsar og Agra. Ég ELSKA Indland!!!

Síðan síðast erum við Einar klárlega búin að vera hörkuduglegir túristar.

Um leið og ég útskrifaðist þá fórum við í smá sight seeing um Delhi. Skoðuðum gömlu borgina, borðuðum sjúkasta kebab í heimi, stærstu mosku Indlands, Humayun grafhýsið (sem er geggjað) og enduðum svo daginn á vestrænu kólestróli. Reyndar var hamborgarinn á TGI Friday's sögulega vondur og ég mun aldrei fara aftur þangað. Eplakaka á Hard Rock bjargaði deginum.

Frá Delhi fórum við til Amritsar í Punjab héraði. Punjab er allt örðuvísi en Rajastan aðallega vegna þess að þar eru fáir hindúar, flestir þar eru Síkar og eru því með fáránlega svala túrbana í öllum mögulegum litum og sítt og fabjúlös skegg. Bæði Lonely Planet og Rough guide vöruðu við að Amritsar væri glötuð og skítug og ógeðsleg borg og ef ekki væri fyrir Gullna hofið og landamærin við Pakistan myndi enginn túristi leggja þetta á sig. Ég gæti ekki verið meira ósammála. Ég elskaði Amritsar! Kannski hafði það áhrif að ég var ný kominn af spítala og allt var bara yfirhöfuð dásamlegt m.a. þessi kærasti sem ég fæ að ferðast út um allan heiminn með en ég varð allavega aftur ástfangin af bæði landi og þjóð.

Daginn sem við komum fórum við að landamærunum og horfðum á athöfn þar sem landamæraverðir gera sig af fíflum á sama tíma og þúsundir manns hvetja þá áfram eins og ef um fótboltalið væri að ræða. Þessi athöfn fer fram á hverjum degi og þetta var svo fáránlega fyndið. Klárlega eitthvað sem maður sér ekki á hverjum degi (eða ever again ef út í það er farið). Ég dó úr hlátri reglulega.

Um kvöldið fórum við svo í steiktasta hindúa hof sem ég hef komið í (þau eru orðin nokkur). Þetta var sambland af diskóteki, völundarhúsi og svona spegla sal í tívolí. Við gáfum þeim smá pening og fengum þá að labba um völundarhúsið þar sem að maður þarf að skríða, vaða viðbjóðslega skítugt vatn, borða indverskt nammi og ég veit ekki hvað. Í þessum göngum eru svo hindúa guðir og vættir á fimm metra fresti. Nú er ég ekki trúuð sjálf en hindúismi bara hlýtur að vera steiktasta trú sem er til. Ég meina þeir trúa á bláa ullandi fíla, konur með hundrað hendur (sem er augljóslega nýkomnar úr sílíkoni), apaguði, guði sem berjast á drekum og eru með eld í munninum og allt lítur þetta út eins og teiknimyndafígúrur. Mér finnst þetta svona eins og ef Evrópa hefði lesið Grimms ævintýrin og bara ákveðið að þetta væri pottþétt skrifað af einhverjum alvitrum og hefði gerst í alvöru og allar sögupersónurnar væru guðir. Maður gæti svo valið sér hvaða sögupersóna er sinn uppáhalds guð. 

En Gullna Hofið. Gullna Hofið var æðislegt! Þetta er s.s. helgasta hof síka. Opið öllum alla daga ársins og þeir eru með eldhús sem gefur öllum sem vilja ókeypis mat. Sextíu til áttatíu þúsund manns borða þarna á dag. Já á dag!Við afþökkuðum pent enda höfðum við ekki tíma til að bjóða okkur fram við að skera lauk eða eitthvað álíka. Gullna hofið er líka án ef hreinasti staður sem við höfum komið á á Indlandi. Það eru sjálfboðaliðar úti um allt að þrífa allan daginn. Við vorum svo hrifin að við fórum þangað 3x, við sólarupprás, sólarlag og um miðjan dag.

Við lentum líka á snilldar rickshaw hjólamanni sem var fáránlega skemmtilegur - fyndið hvað svoleiðis hlutir geta gert upplifun manns af borg yndislega. Við borðuðum líka yndislegan mat og þessir tveir dagar voru bara fulkomnir frá A-Ö.

Þaðan fórum við með næturlest til Agra. Hér er stærsta túrista attraction í Indlandi, Taj Mahal sem og Agra Fort. Taj Mahal er magnað. Við sáum það fyrst við sólarlag en í morgun vorum við mætt á svæðið klukkan sex (hálftíma fyrir opnun) og nutum þess að horfa á sólina koma upp inni á Taj svæðinu. Taj er alveg jafn fallegt eins og á öllum póstkortunum, það er bara enn betra að vera þar. Við náðum meira að segja fínni mynd af okkur á Díönu prinsessu bekknum.

Í gær héldum við svo upp á afmæli okkar (eins og við gerum í hverjum mánuði), fórum í fínni gallan og borðuðum yndislegan mat á fimm stjörnu hóteli hér í borg. Jafn dýrt og fabrikkan. Hressandi.

Á morgun er svo Holi festival. En það er hátíðin þar sem allir barða sig í litum. Við hlökkum mikið til og vonum að Indverjarnir verði ekki feimnir við að dæla á túristana. Seinnipartinn ætlum við svo að kæla okkur á sundlaugarbakkanum og ná okkur hugsanlega í smá far en ef við værum ekki með myndavél til að sanna að við erum í Indlandi myndi engin trúa því að við værum búin að vera fimm vikur á ferðalagi. Sænski vetrarfölvinn er ekki einu sinni farinn.

Nú er ég búin að lofsyngja Indland í hverju einasta bloggi svo ætli ég bloggi ekki næstu um það sem er pirrandi og erfitt við Indland.

 

Skrifað á netkaffihúsi í Agra þann 19. mars klukkan 18:45.

Indland part 4: Safari og matareitrun

Í dag er mánudagur og ég er búin að vera veik í viku. Einhversstaðar á milli Jaipur og Ranthambore náði ég mér í þessa líka fínu matareitrun og endaði með því að vera lögð inn eftir fimm ógeðisdaga og tvo mismunandi lyfjakokteila. Sem betur fer vorum við í Delhi þegar ég var lögð inn og ég endaði á þessum líka svaka fína spítala þar sem ég er búin að fá tip topp þjónustu og sónarmyndir af matareitrunar maga og blóðprufur og ég veit ekki hvað.

En ég er s.s. orðin frísk og komin á nýjan lyfjakokteil næstu daga svo ég falli alveg örugglega ekki aftur í sama farið. Ég sit núna á sjúkrarúminu mínu og bíð eftir að vera útskrifuð á meðan besti kærasti í heimi er að borga reikninginn (hann er búin að standa sig yndislega og t.a.m. búin að láta sig hafa harðan gervileðursófa sem rúm síðustu tvær nætur). Mig klígjar reyndar hrikalega við indverskum mat (og þakka fyrir allan vestræna skyndibitann hér í Delhi) ennþá eftir þessi veikindi en ég lít allavega rosa vel út í bikiní!

-----------

Síðustu vikuna áður en ég varð veik heimsóttum við þrjár borgir og fórum í tvö safari.

Við fórum frá Jodpur til Jaisalmer sérstaklega í þeim tilgangi að ríða á kameldýrum í Thar eyðimörkinni og sofa undir stjörnubjörtum himni.

Ég komst að því að svona kamel safari er ekki alveg minn tebolli. Þetta var í fyrsta lagi ógeðslega óþægilegt (lesist sársaukafullt) og svo er landslag í eyðimörk semí leiðinlegt til lengdar. Sandur er heldur ekki þægilegt rúm. En stjörnubjarti himininn var yndislegur og það var að sjálfsögðu mjög gaman að prófa þetta once in a lifetime dæmi (með áherslu á once).

Þetta var samt pínu eins og þjóðhátíð í Eyjum. Þrátt fyrir að það sé rigning og maður þurfi næstum að slást til að komast inn í Herjólf eftir marga klukkutíma í röð þá verður minningin æði um leið og maður er kominn heim og búinn að fara í sturtu.

Frá Jaisalmer héldum við til Jaipur (ekki örvænta þó svo að nöfnin á borgunum séu ruglingsleg... við ruglumst sjálf en getum loksins skilið túrista á Íslandi sem kvarta yfir því að allir bæir heiti það sama). Jaipur er partur af "Gullna þríhyrningnum" þ.e.a.s. ein af helstu túristaborgum Indlands. Fyrsta daginn okkar í borginni vorum við bara í einhverju stússi að senda dót sem við höfðum keypt á mörkuðum í Jaisalmer. Við eigum s.s. núna antik glugga og höldur og hanka í miklu úrvali. Og því ákváðum við seinni daginn að ráða okkur rickshaw gaur sem keyrði með okkur um alla borg til að sjá svona það helsta. Hann var æði! Þvílíkt skemmtilegur og fyndinn og forvitinn um okkur. Við skoðuðum fáránlega flottan garð með nokkura alda gömlum stjörnuspeki búnaði, sáum enn eitt virkið á fáránelga flottum stað í miðri fjallshlíð, keyrðum í gegnum gömlu borgina og borðuðum rugl góðan indverskan mat. Hann fór með mig til konu sem gerði svaka fínt henna, leyfði bæði Einari og mér að keyra kaggann sinn og fór með okkur í textíl versksmiðju þar sem ég keypti fjögur ullarsjöl og silki sem verður hugsanlega notað í brúðarkjólinn. Talandi um a days work!!

Næsta stopp var Ranthambore þjóðgarðurinn þar sem við vonuðumst til að sjá tígrisdýr. Við gistum á Tiger safari resort (resort þýðir augljóslega eitthvað annað á Indlandi en alls staðar annarsstaðar) og fórum þaðan í tvö safari. Fyrri ferðin var alveg mögnuð. Við sáum engin tígrisdýr en við sáum fersk spor í sandinum og fullt, fullt, fullt af fallegri náttúru og yndislegum dýrum. Við sáum t.d. antilópur og vá hvað þær eru allt öðruvísi en ég hélt. Þær eru massífar.... nánast eins og feitir hestar og ég get bara ekki séð fyrir mér að þær geti hlaupið undan tígrisdýri. En það var samt slatti af þeim þarna svo augljóslega geta þær það.

Seinna safaríið var á öðrum stað í þjóðgarðinum þar sem var nákvæmlega ekkert annað að sjá en þurr gróður og þurrir vegir. Við sáum líka ný spor þar og heyrðum apa kalla viðvörunarköll rétt hjá okkur en sáum ekki neitt. Ég komst eiginlega að þeirri niðurstöðu að það væru engin tigrísdýr þarna. Leiðsögumennirnir færu bara með svona spor maker þarna á morgnana svo að fólk kæmi aftur... smá svona til að minnka vonbrigðin. Daginn eftir hitti ég svo túrista sem höfðu séð æðislegt tígrisdýr í sínu safaríi þann morguninn. Þau eru s.s. þarna - við vorum bara óheppin.

Þennan morgun byrjuðu svo veikindin. Ég hringdi strax á lækni (af gamalkunni reynslu) þegar við vorum komin til Pushkar sem var næsta stopp og lá allan tíman þar í rúmminu. Einar sagði mér að þessi borg hefði ekki verið neitt sérstök og ég trúi því auðvitað - enda sá ég ekkert af borginni sjálf. Næst tók við viðbjóðslega erfið lestarferð til Delhi og síðan við komum hingað tókst mér að taka hálfan dag í að skoða National Museum og Nýju Delhi áður en ég gat ekki meir og fór upp á spítalann.

Í dag er planið svo að leigja okkur bílstjóra og fá hann til að keyra okkur um helstu staðina í borginni og fara á T.G.I Fridays að borða kvöldmat (Thank goodnes it's Friday hahaha). Á morgun tökum við svo lest til Agra. Jibbý ég get ekki beðið eftir að verða aftur glaður og virkur túristi!!!

Skrifað á Sanjeevan Medical Research Centre í Delhi þann 14. mars klukkan 13:00.

Indland part 3: Vatnaborgin og bláa borgin

Við komum ti Udaipur - vatnaborgarinnar-  þann 21. febrúar og nutum lífsins þar í þrjá daga. Núna erum við stödd í Jodhpur - bláu borginni. 

 Það má segja að Udaipur  sé svolítið annað Indland en við vorum búin að kynnast fram að þessu. Þar er miklu minni mengun, minni asi, minni umferð, minni hiti, minna fólk. Nokkuð næs eftir geðveikina í Mumbai og Aurangabad. Don't get me wrong, umferðin hérna er samt svakaleg stundum og vegna þess að það eru engar gangstéttir þarf maður að vera mjög varkár í gamla bænum þar sem að mis hressir bílstjórar flauta STANSLAUST á mann... jafnvel þó svo að maður sé augljóslega ekki á leið yfir götuna eða fyrir þá.
 

Hér eru líka kýr úti um all - algjörlega óhræddar við vespur, bíla eða fólk. Þær eru þokkalega með það á hreinu að þær eru heilagar. Þetta gerir það að verkum að það er slatti af kúamykju hérna og slatti af flugum sem elska kúamykju. En einhverra hluta vegna er þetta bara krúttlegt og blandast við lyktina af tandoori, reykelsi og kryddum og úr verður einkennislykt Udaipur. En þó svo að það megi ekki drepa kýr og að keyra á þær boði mikla ógæfu þá er fólk heldur ekkert voðalega gott við þessar elskur. Því komumst við að þegar við heimsóttum dýra athvarf í grennd við borgina.

Þessi borg er ótrúlega falleg. Lang flestar byggingarnar eru í svokölluðum nýlendustíl (eða það segja guidebækurnar) og eru svona smækkuð útgáfa af soldána höll. Borgin er kölluð The Lake City og það ekki fyrir ekki neitt. Það eru vötn í allar áttir. Einhver ríkur kóngur sökkti heilu þorpi fyrir nokkrum öldum til þess að fá stöðuvatn í borgina sína. Stíflan virðist enn halda.

James Bond myndin Octopussy var tekin upp hérna og mér finnst það ekki skrítið - umhverfið hérna er svo nákvæmlega eins og ég hafði séð nýlenduna Indland fyrir mér. Ekki eins og sé nútíma Indland fyrir mér eða gamladaga yoga Indland en algjörlega eins og ég sá steriotýpu Indland fyrir mér.

Í Udaipur tókum við því rólega og kynntumst aðeins borginni. Við lærðum líka að elda indverskan mat og fórum og klöppuðum lömuðum eða fótalausum hundum í nokkra klukkutíma. Heimsóknin í dýraathvarfið var algjörlega ógleymanleg en starfsfólkið þar sagði okkur að kýrnar gerðu ekki greinarmun á mati og plasti og væru þessvegna fullar af plasti. Flestar kýrnar sem enda í athvarfinu eru nefninlega götukýr og lifa af ruslinu sem þær finna alveg eins og hundarnir sem við hittum þarna.

Ástæðan fyrir því að hundarnir sem við sýndum smá ást voru lamaðir eða fótalausir var sú að það hafði verið keyrt á þá. Og eftir að hafa setið í tuk-tuk hér í Indlandi kemur mér þetta ekki á óvart - þeir keyra eins og brjálæðingar! Ástæðan fyrir því að athvarfið hvetur ferðalanga til að koma er sú að dýrin þarfnast athygli. Dýr sem eru að jafna sig eftir erfiða aðgerð eða slys þurfa smá TLC og það var nákvæmlega það sem að við gerðum. Við klöppuðum þeim og lékum við þá, klóruðum þeim og töluðum svolítið við þá. Þetta var algjörlega ógleymanlegt!

-------------------
En núna erum við í Jodphur þar sem við höfum eytt síðustu tveimur dögum. Þessi borg er eitt stórt völundarhús. Annaðhvert hús er blátt (blái liturinn er til þess að kæla og halda skordýrum frá) og engin gata er bein. Þetta skapar svo sannarlega sinn sjarma og virkið sem gnæfir yfir borgina gerir þetta ekki verra. 

Ég veit ekki hversu oft ég er búin að velta því fyrir mér hvað fólk var og er klikkað. Öll þessi musteri sem við erum búin að heimsækja - hand höggvin með þúsundbilljón súlum og skraut dóti. Ég skil bara ekki alveg hvernig fólk nennti þessu. Ég er auðvitað mjög fengin að þetta fólk gerði það sem það gerði - ég get nokkrum öldum seinna verið mjög menningalegur túristi og notið herlegheitanna. 

Þetta virki hérna í Jodhphur er engin undantekning, það er RISA stórt! En auðvitað þjónar virki svolítið meiri beinum tilgangi en hof það sem að það var byggt til þess að vernda borgina en ekki bara þóknast einhverjum guði.

Þegar við komum inn í virkið í morgun þá fengum við okkur þennan líka súper fína audiotúr (við tókum sénsinn því bæði Lonely Planet og Rough Guide mældu sterklega með honum. Við komumst t.d. að því að kóngurinn sem er við (mjög takmörkuð) völd í dag tók við embætti 4 ára. Sem er auðvitað mjög eðlilegt og við hæfi. Við komumst líka að því að þegar konungur dó í "gamla daga" þurfti drottningin eða drottningarnar að ganga með líkbörunum í eldinn. Þær fóru bara í sitt fínasta púss og settust þarna og biðu eftir því að brenna. Huggulegt. Síðasta svona athöfnin fór fram um miðja 19. öld.

Næst á dagskrá er Jaisalmer þar sem við ætlum að fara í úlfalda safari og sofa undir stjörnubjörtum himninum. 

Skrifað á þakinu á Yogi's Guesthouse í Jodhpur þann 27. febrúar 2011

Indlandsferð, hluti 2: Aurangabad

Við komumst heilu og höldnu frá Mumbai til Aurangabad eftir ótrúlega auðvelda 11 tíma rútuferð. Aurangabad er frekar sorgleg borg. Það búa þar yfir ein milljón manns en samt leið manni alltaf eins og maður væri einhverju sveitaþorpi í niðurníslu. Ef ekki værir fyrir mengunina hefði ég giskað á að þetta væri svona 50 þúsund mann þorp, að minnsta kosti miðað við þær götur sem ég labbaði.

Göturnar hérna eru ómalbikaðar svo að viðvarandi rykmökkur er alltaf í loftinu. Fyrir utan rykið er allt í auto rickshaw svo að svartur bensín reykur liggur líka yfir borginni. En fólkið hérna (eins og í Mumbai) er yndislegt. Þau eru reyndar flest með hósta út af ástandinu á loftinu en þau er brosmild og skemmtileg engu að síður. Hótelið sem við gistum á var ekkert eðal pleis (drap 5 kakkalakka að mig minnir) en starfsfólkið var yndislegt og loftkælingin gerði okkur kleift að sofa vel.

Fyrsta daginn (s.s. daginn sem við komum) fórum við og skoðuðum Ellora hellana. Þeir eru úthöggnir í fjallið og alveg ótrúlega fallegir. Sérstaklega hellir númer 16 sem er ekki hellir heldur mörg hof með einum frekar látlausum inngangi (svona miðað við hvað var fyrir innan). Við komum þarna á laugardegi og það voru eiginlega engir aðrir vestrænir túristar, bara indverskir túristar í sínu fínasta pússi. Konurnar hérna eru svo ótrúlega flottar í sínum litríku saríum. Það er að segja hindúarnir - múslimakonurnar eru auðvitað alltaf í sínum svarta ljóta galla.

Um kvöldið - eftir að hafa borðað yndislega máltíð á veitinga stað sem að Rough Guide mældi með - sáum við stórt veislutjald þar sem hindí dans tónlistin dunaði. Við gengum inn og þá kom í ljós að þetta var brúðkaup. Sjálf athöfnin átti reyndar ekki að fara fram fyrr en næsta dag en ein kona og einn strákur tóku að sér að bjóða okkur. Vá mig hefði svo langað að fara en athöfnin byrjaði klukkan hálf tólf og við vorum á leið í Ajanta hellana daginn eftir.

Ajanta hellarnir voru æði. Þrátt fyrir töluvert magn af túristum og næstum óbærilegan hita náðum við svo sannarlega að njóta þessara eldgömlu hella sem fundust á 19. öld eftir að hafa horfið í frumskóg á 7. öld. Nokkuð magnað að vera týnd í 12 aldir.

Við fengum okkur svo göngutúr upp á útsýnispall á móti hellunum og sáum þá niður í gljúfur þar sem rétt sást móta fyrir smá polli. Í þessu gljúfri er s.s. nokkuð djúpt stöðuvatn nokkra mánuði á ári sem og foss. Merkilegt hvað árstíðirnar hérna eru gjör ólíkar.

--------

Núna erum við stödd á innanlandsflugvellinum í Mumbai að bíða eftir fluginu okkar til Udaipur - ég reikna með að sú borg eigi eftir að skor töluvert hærra en Aurangabad og eflaust líka Mumbai.

Skrifað á innanlandsflugvellinum í Mumbai - terminal 2A þann 21. febrúar 2011

Indlandsferð, hluti 1: Örstutt punktablogg um fyrstu dagana

Ég skrifaði þetta blogg á netkaffi í Aurangabad í fyrradag en náði ekki að pósta því sökum tímaskorts. Ég ætla bara að birta það óbreytt en leggja strax í það verkefni að skrifa betra og lengra blogg. ----------------

Ok þetta net café er að loka (afhverju nota ég alltaf orðið café?? nett ofmat um þetta lan-ver) svo að ég næ ekki að blogga almennilega. Einar er að misþyrma lyklaborðinu hjá sér svo að ég reikna með almennilegri bloggfærslu hjá honum. Hjá mér verða þetta bara nokkrir punktar í bili:

• Í fyrsta lagi þá er Indland ÆÐI. Ég skil ekkert í fólki sem kemur hingað og finnst allt glatað.. í alvöru. Eina sem hægt er að setja út á þetta land er mengunin. Mig langar í fyrsta skipti í svona japanagrímu til að passa upp á lungun mín.
• Maturinn er frábær... og þetta nan er að eyðileggja brúðkaups dietið!
• Fólkið... my oh my fólkið hérna er æðislegt. Börnin eru í alvöru of sæt og allir brosa og eru svo almennilegir. Við höfum enn ekki lent í dónalegum né leiðinlegum Indverja.
• Ég held því fram að fólkið hérna haldi að ég sé e-h pía frá Hollywood. Það vilja fáránlega margir fá mynd af sér með mér. Og þau eru ekkert að fara varlega í hlutina. Þau bara taka utan um mig og leiða mig og ég veit ekki hvað til að fá rétta mynda mómentið. Að skella hendinni utan um mittið svo að öxlin á mér lendir í sveittum handakrika einhvers dúdda er ekkert óþægilegt... nei, nei. Sumir vilja líka hafa Einar inn á myndinni en ég er þó öllu vinsælli. Einari hefur samt verið boðið 2x statista hlutverk úti á götu en ekki mér svo að hann er ekkert með neina komplexa yfir þessu.
• Næturrútur eru ekkert mál fyrir Möggu hard core ferðalang.
• Og kakkalakkar ekki heldur. Ég sá tvo í morgun og drap þá með annari á meðan ég greiddi hárið með hinni.
• Mumbai er crazy en yndisleg.
• Slumið er það stærsta í Asíu... og það var ótrúlegt að koma þarna (þrjú atriði úr slumdog millioner voru tekin þar). Ég verð eiginlega að blogga sér um þá upplifun síðar.
• Ég er ekki enn búin að stunda yoga, sjá bollywood dans né fara í nudd. En þetta er allt á to do listanum fyrir næstu daga.
• Umferðaröngþveiti hefur öðlast nýja merkingu í mínum huga. Við keyrðum 400 km í gær á 12 tímum sökum umferðar... þetta var rugl! En við áttum sem betur fer bachelor í ipodinum hans Einars sem stytti okkur stundir. Vá hvað rusl sjónvarpsefni getur bjargað geðheilsunni!
• Tíminn er búinn. Þar til næst!

Bækur fyrir ferðalagið

Mig vantar smá aðstoð - hugmyndir að bókum sem ég á að lesa á Indlands-ferðalaginu. Á svona ferðalögum lesa maður MIKIÐ (í Indónesíu las ég bækurnar hér að neðan á fjórum vikum, það vantar reyndar tvær bækur inn á þessa mynd) og akkúrat núna væri frábært að fá tillögur að titlum. Það væri gaman að fá bæði hugmyndir að íslenskum bókum en líka enskum því það myndi létta bakpokann að kaupa nokkrar á ipadinn. Við Einar höfðum hugsað okkur að taka bækur með sem við gætum bæði hugsað okkur að lesa. Bóksalinn í Kabúl er eina bókin sem er komin á listann, enda erum við ekki beint búin að vera að spá í þessu. Já og btw...ég þoli ekki chic flick bækur svo allar shopaholic bækur eða annað álíka skarpt mun ekki rata í bakpokann.